Tot de volgende keer, Buenos Aires!

Aan het einde van deze dag, 24 maart 2015, zullen we vast stellen "dat we vandaag 8 kilometer gelopen hebben". Voor een kapot pootje, is dat best wel een eind.

Nadat we uitslapen, gaan we naar Puerto Madero. Daar ligt onder meer het Museum van Amalia Lacrose, een van de rijkste vrouwen van Argentinië. Ze heeft het niveau, waarop je je door Andy Warhol kunt laten portretteren. Ze legde een prachtige verzameling van vroege en moderne Argentijnse schilders aan. Maar er hangen ook werken van Pieter Breughel, Dali, Turner en Chagall. De bovenste verdieping is geheel gewijd aan een video project van Nicola Constantino waarin Evita de hoofdrol speelt. Het is een prachtig museum. We kopen de catalogus.

Puerto Madero is een oud havengebied, dat getransformeerd is tot een zeer luxe woon- en kantoorwijk. Daar is ook de huidige Nederlandse ambassade gevestigd. We hebben traditiegetrouw geprobeerd om contact te krijgen met de huidige landbouwattaché. Dat lukt niet, omdat ook de nederlandse ambtenaren een vrije dag hebben. Op de havenkade kun je lekker flaneren. Bij de luxe Yachtclub liggen hele kostbare schuiten. We eten een broodje en lezen de krant.  

Vandaag is voor de 39e keer de jaarlijkse herdenking van de slachtoffers van de militaire dictatuur.
Nunca Mas! Nooit meer! Deze herdenking gaat gedeeltelijk over een geschiedenis, die zich niet meer mag herhalen. Maar het is ook een hoogtijdag van de peronisten. De socialistische arbeidersbeweging is dus in groten getale op de been. Dat is de huidige president Christina Fernandez Kirchner welgevallig. Hoewel de presidentsverkiezingen pas in oktober zijn, is zij nu al volop begonnen met de campagne voor háár fractie van de peronisten. Zelf is zij overigens na 2 ambtsperiodes niet meer herkiesbaar.

We lopen in San Telmo een luidruchtige roepende groep tegemoet, die op weg is naar de manifestaties op het Plaza de Mayo. Ze voeren rode vlaggen en spandoeken waarop de revolutie wordt gepredikt. Ze worden vergezeld door trommelaars, maar ook door een knokploeg van jongens die met sjawls hun gezicht bedekt hebben. Ze hebben ijzeren staven in de hand. het ziet er niet lekker uit. 
We vermijden dichterbij te komen en kiezen een veilige zijstraat naar het museum van moderne kunst van Buenos Aires.  Daar is een mooie overzichtstentoonstelling van de beeldend kunstenaar Ferrari: tekeningen met potlood en viltstift en ook plastieken van purschuim en ijzerdraden. Boeiend.  Op de andere etages vinden we onder de werktitel "Psychodelica" een aantal gekke kunstzinnige objecten.

We lopen naar de Plaza de Mayo. Daar wacht ons een onvergetelijke ervaring! Het plein voor de casa rosada -het regeringsgebouw- is bomvol mensen. Oud, jong, baby, muzikant, student en arbeider. Honden. Alles! Er heerst een opgewonden maar vredige stemming. De politie is niet al te nadrukkelijk zichtbaar. Temidden van de mensendrommen staan hier en daar snoepverkopers of mensen die op straatgrillen worsten verkopen. Soms passeer je rakelings zo'n braadoventje op kniehoogte. Toespraken worden beantwoord met gejuich. Vanaf alle volle zijstraten stromen er  steeds meer groepen het plein op. Ze hebben verschillende gekleurde vlaggen. Tromgeroffel, strijdkreten, leuzen en liederen. Het is moeilijk om een weg te vinden in de mensenzee, maar met aandacht en kalmte zien we toch kans om er uit te komen. We zoeken de rust op van een restobar op de Florida. 
In onze studio werken we dit reisblog bij en we bereiden ons al een beetje voor op de terugreis. We eten bij een buur restaurant El Frances. 

En dan is het zo maar ineens onze laatste ochtend, voorlopig, hier.
Voor het eerst regent het.
We nemen de metro (subte) in de ochtendspits. Ongelofelijk, hoeveel haringen er in die ton gaan! Een paar reizigers is het aan te zien, dat zij het benauwd hebben. En dan, op een station, gaat de metro niet verder. Er wordt omgeroepen, dat iemand onwel is geworden en dat we allemaal maar beter kunnen uitstappen. 

We gaan nog op bezoek bij Tomás Krotsch, een jonge veterinair waarmee Frits een paar rampenoefeningen heeft uitgevoerd voor een mogelijke uitbraak van de vogelgriep in Zuid Amerikaanse landen. Zo hebben wij hem o.a. ontmoet in Rio de Janeiro in 2010. Hij ontvangt ons op het kantoor van IICA (Instituto Interamericano de Cooperación para la Agricultura). Tomás is daar specialist veiligheid en gezondheid van agrarische producten en van voedsel. Hij vertelt over de actuele zorgen omtrent een besmettelijke gevaarlijke ziekte in citrusbomen. En natuurlijk is de Argentijnse landbouwpolitiek onderwerp van gesprek. Hij laat foto's zien van zijn familie, waarover hij heel leuk praat. Hij loopt gezellig nog een paar blokken met ons op. 
Bij ons reisbureau Flyer werken we de laatste zaken af. 
Met een vegetarische lunch in een huiselijk alternatief restaurantje aan de overkant sluiten we onze vakantie in dit rundvlees land af. We zeggen de galeriehouder en diens schotse vrouw hartelijk gedag, die beneden onze studio bezig zijn met het inrichten van een expositie van zijn overleden vader. 

Wat hebben we genoten!
We hopen hier weer terug te komen.