Twee stadjes van het eerste uur: Mercedes en Lujan

Mercedes is een heel aangenaam provinciestadje, met veel huizen, die gebouwd zijn rond 1900. Laagbouw. Mooie centrale plaza met een grote neogotische kerk, die wel aan restauratie toe is. Waarom wilden we Mercedes beter leren kennen?

In onze kamer hangt een opvallend schilderij, waarop een interieur met drie vrouwen. Frits kocht het op zijn laatste reis in een galerie in San Telmo. Het blijkt een interieur te zijn van een huis in dit stadje.  De schilder ervan heet Jorge Blanco. Wij zoeken hem in Mercedes. Via het Centro Cultural in het Teatro achterhalen we zijn telefoonnummer. We hebben geluk. Hij blijkt "om de hoek" aan het schilderen te zijn. Jorge vond het heel leuk, dat we hem opzochten. Naast kunstschilder is hij ook tekenleraar op een middelbare school. Op verschillende plekken in de stad had hij kleinere werken hangen, die we samen bekeken. In een restaurant en in de confiteria van ACA (vergelijkbaar met onze ANWB) pakte hij er een paar van de wand, die wij leuk vonden. Terwijl wij lunchten, haalde hij grote schilderijen op en stelde ze uit  in een straat op het trottoir op. We kozen een schilderijtje, dat voor ons een aansprekend verhaal  vertelt. Jorge is ontroerd over onze belangstelling. 

We reizen door naar Lujan, een soortgelijk provinciestadje, 30 km verderop. Het is een bedevaartplaats van Nuestra Señora de Lujan. Deze Maria wordt altijd afgebeeld, staand op een halve maan, met een blauwe jurk. Het verhaal is, dat dit beeld in 1630 op doorreis vanuit Brazilië, hier een wonder heeft verricht. De eigenaar besloot daarop om het beeld in Lujan te laten. Daarna gebeurden hier nog veel meer wonderen. Rond 1900 is uit natuursteen een grote gothische basiliek gebouwd. Uit heel Argenitinië stromen hier het hele jaar bedevaartgangers binnen. In de basiliek is iedereen welkom. In de kerkbanken liggen veel straathonden te maffen. Er wordt nog volop gebiecht. 

Aan het centrale plein hebben we een mooi hotel, waarin we op een stel met een baby na, de enige gasten zijn. We sturen Carien nog een foto van een schilderij van Jorge Blanco, dat we leuk vonden. Ze is geïnteresseerd en dus regelen met Jorge, dat hij dat alsnog komt brengen. Hij brengt zijn vriendin mee, Betty, en zij is tevens galeriehouder. Ze brengen, behalve  het schilderijtje voor Carien, ook een groot interessant doek mee. Verleidelijk. Want het heeft dezelfde sfeer als ons eerste schilderij van hem. 

Wij eten in L' Eau Vive, een restaurant, gerund door Carmelitessen nonnen. Ze komen uit de gehele wereld en iedere non draagt de kleding van het land waaruit ze afkomstig is. We worden bediend door een non uit Vietnam en uit Burkina Fasso. Frits at hier 40 jaar geleden met zijn ouders. Er is weinig veranderd en het eten is nog steeds uitstekend.