Op naar Bariloche

Bij het verlaten van het parque nacional genieten we nog één keer van uitzichten op meren en besneeuwde bergtoppen. We stoppen op de stoffige route voor onze hongaarse vriend. Als zijn paard mee werkt, komt hij per dag zo'n 50 kilometer vooruit. De noordelijke parkwachter is "in" voor een praatje. Zodra hij onze nationaliteit kent, vindt  hij het leuk om over onze "Reina Maxima y su Guillermo" te vertellen. Hij legt uit, dat we nu vlak bij het meer zijn, waar ons koninklijk paar een keer in een hotelletje logeerde. Maar wij kiezen voor een stop in Cholila. Dit is het dorp, waar de legendarische bandiet Butch Cassidy een aantal jaren woonde. Zijn houten optrekje is geconserveerd. We kunnen het met moeite vinden. Het museumpje annex bar is gesloten. 
De landschappen worden dramatisch. Prachtige bergketens en groene glooiende valleien. Er moet ergens een serieuze bosbrand woeden, want tegen de bergketen zien we indrukwekkende rookvlagen. We weten niet of de helikopter en vliegtuigjes die er rondvliegen te maken hebben met de brand of dat ze ten dele bezig zij om landbouwgif te spuiten. Want, we passeren ook een startbaan voor dergelijke sproei vliegtuigjes
In El Bolsón pauzeren we. Er is een regionale streekmarkt gaande, waar kraamhouders uitsluitend zelf geproduceerde producten mogen verhandelen. Weefsels, jams, honing, handwerk, houtsnijwerk, maté en matébekers (we kopen er een bij een man die ze ter plekke maakt) sieraden, poncho's. Frits koopt een nieuwe gebreide alpino. We drinken koffie en eten empanadas patagonicas. Vanuit ons terras hebben we zicht op een charmante jonge waarzegster, die op straat zittend bloedserieus haar werk doet. Er heerst een hippie achtige sfeer. Veel dreadlocks. Jong en oud ziet er nogal jaren '70 uit. En: hoewel ik er zelf in 1985 afscheid van moest nemen vanwege een doorgeroeste bodemplaat, staat hier nog een R4tje in mijn beige kleur. El Bolsón is sterk in ecologisch- en agrotoerisme en is uitgeroepen tot Zona No Nuclear en Municpio Ecológico.    

Voordat we Bariloche aandoen, nemen we een eerdere afslag. Een route waar vooral Frits goede herinneringen aan bewaart, omdat hij vroeger met de kerstvakantie een huisje huurde. We stoppen even bij een "Abseil kamp", waar een grote groep politie agenten zich bekwaamt in bergbeklimmen. We bezoeken de plek waar we samen een keer aankwamen na een indrukwekkende boottocht door de Andes vanuit Chili. De in verschoten zwarte kostuums geklede poortwachters van Hotel Llau Llau mogen ons geen toegang verschaffen voor een kop koffie, omdat we geen clubnummer hebben. Er ligt nu een chique golfclub omheen. Laat maar. Wij vinden een mooie plek aan een vriendelijk strandje van Lago Nalhuel Huapi. Bariloche heeft een hoog Zandvoort aan Zee gehalte. We moeten er nu eenmaal doorheen rijden op onze " Ruta 40" naar Villa La Angostura.