Het einde van de wereld?

Zondagmorgen. Een filmische tocht: "La Ruta de 7 Lagos". We rijden van het ene naar het andere opvolgende bergmeer. Behalve dagjesmensen met auto's komen ons opvallend veel fietsers tegemoet. We stoppen in San Martin de los Andes: nog 1.552 km van Buenos Aires. We kopen fruit en water in, want Frits herinnert zich dat onze bestemming voor de komende dagen -Hostería  Paimún- 40 jaar geleden een soort "einde van de wereld" was. 
Vanaf hier wordt het landschap opener. Meer patagonisch wild gras en de bergketens verder van ons vandaan. In Junín de los Andes een levendige katholieke zondagsmis in- en uitgelopen. Er is een wielercross gaande in het dorp, dat een belangrijke functie heeft voor een groot campo gebied. De gauchos uit een verre omtrek kopen hier hun bombachas. Hier is de dokter voor een omvangrijk achterland.

Na 58 km stoffige onverharde weg komen we aan bij ons logement aan de voet van de vulkaan Lanín. Lanín betekent " slapende reus". Hij werkt zelden, maar àls het gebeurt, dan wordt een immense omgeving onder as bedolven. We zullen hier en paar dagen doorbrengen zonder internet, televisie en met 3 uur per dag stroom uit een aggregaat. Tot onze grote verassing worden we direct bij aankomst uitgenodigd voor een asado in de "quincho", een schuurtje. 
Onze gastheren, Marcelo en Adriana, ontvangen ons allerhartelijkst, familiair kussend. Hun gastenverblijf is open van december tot Pasen. Adriana is hier opgegroeid. Haar ouders hadden al een hostaría toen Frits hier 40 jaar geleden was.

Twee lange eettafels. We struikelden bij binnenkomst bijna over de lokale "asador"' die een lam klaar had. Een ìn en ìn Argentijns campo tafereel. Aan een paar lange tafels zaten op banken ruim 20 mensen te eten. Een heerlijk gemoedelijk sfeertje. Flessen wijn, lekkere verse salades. Voornamelijk bevriende vissers, die veel plezier hebben. Gegoede middenstanders, bleek ons al snel. En een enkele rijkaard waarvan we betwijfelden of hij wel met zijn echtgenote op stap was. Maar een Rolex van €15.000 om zijn pols en een jonge verliefde vrouw aan zijn zijde, geeft hem vast wel een goed  gevoel! 

Met twee van onze disgenoten hebben we direct een klik. Marcelo en Noemi, zijn vrouw. Ze wonen in Belgrano BA. Tussen de vissers en gauchos hebben we het binnen de kortste keren over musea, kunst en over hun en onze wereldreizen. Marcelo vindt het leuk om engels te spreken en (naar later blijkt) ook duits. Zijn joodse ouders (vader uit Mannheim en moeder uit Hamm) hebben op tijd Hitler Duitsland kunnen ontvluchten. In Buenos Aires hebben zijn vader en moeder elkaar leren kennen. Marcelo is gepensioneerde ondernemer, die nog wel wat werkt voor zijn bedrijf, dat onderdelen maakt voor grote schuifdeuren. Noemi is gepensioneerd als ecologie docent aan de Universiteit van BA. Haar vader was spanjaard en moeder argentijns. Goede vrienden van hen wonen in Barcelona. Ze bezoeken die regelmatig en van daaruit maken ze reizen door Europa. Deze dagen trekken we geregeld met hen op. 

We hebben een kamer in een bijgebouw. Na de hartverwarmende ontvangst installeren we ons daar. De middag brengen we door met een beetje rondlopen, lezen en aquarelleren. Onze omgeving inspireert. Een vulkaan aan de ene kant. Een méér in de ander ooghoek. De herberg en zijn omgeving. Araucaria bomen, waadvogels, rozen, een aanlegsteiger voor bootjes.
We eten 's avonds pas om half 10. Argentijnse dagindeling. Voor een slaapkop zoals ik, is dat ècht afzien. Gezellig is het wel. En lekker: àlles home made!

Maandagmorgen wandelen we een paar uur door het dorre stoffige graslandschap aan de voet van de vulkaan. Wat schapen en paarden. Op onze reis onttrekken de meeste begraafplaatsen zich aan ons gezichtsveld. Maar om dìt kerkhofje voor twee broers met de familienaam Figueroa, tegen een heuvel kun je niet heen. De een is als brandweerman in 2006 omgekomen bij het bluswerk. De andere is hier pas twee weken geleden begraven. "Jehova" , stond er.  
Verderop kruist een voor zo'n afgelegen plek opvallend mooi en perfect onderhouden kapelletje ons pad. In 2006 bedacht een rijkaard met een franse naam, dat er in deze verlatenheid nog één ding ontbrak en hij liet dat bouwen. Het interieur blinkt uit door sober stijlvol houten meubilair. Het altaar is uit één boomstam gemaakt. De kapel heeft open zijwanden en geeft een prachtige kijk op de paradijselijke omgeving.
 
Na een smakelijke huislunch maken we een boottocht over het Lago Huechulaufquen, onderdeel van Parque Nacional Lanín, dat 400.000 hectare beslaat.  We zien "onze" vulkaan en de bergtop Los Angelus, die 2.000 mtr hoog is.  We varen over aan elkaar verbonden meren, die oorspronkelijk gevormd zijn door gletsjers. Ze zijn omzoomd door natuurlijke bossen van notophagus en araucaria. Het meest indrukwekkende is een oude lavastroom uit een inmiddels dode vulkaan, waarop de inheemse bomen nu als miniaturen groeien. Het lijkt daardoor een bonsai landschap.  Ik mag nog even kapitein van de catamaran spelen: grappig moment!

In dit merengebied leven nog Mapuche. Deze oorspronkelijke indianenbevolking kwam hier vanaf de 17e eeuw van de chileense zijde van de Andes. Ze werden er verdreven door Inca' s en vochten met Spanjaarden. Rond 1880 was er een massale exodus. Schattingen van aantallen Mapuche in Argentinië varieren van 300.000 tot 500.000. Door landherverdelingspolitiek maken zij het slecht. Hun sociale systeem verzwakt. Op zoek naar nieuwe bronnen van inkomsten, trekken ze naar de steden. Daar lijken. ze evenmin kansrijk.Ze leefden van kleinschalige landbouw op gronden waar ze een spirituele band mee hadden.
Gabriel, een Mapuche gaucho, gidst ons beiden te paard een ruim uur de bergen in. We beginnen onze tocht met het aanroepen van de Mapuche goden voor een behouden terugkomst. Maar zo moeilijk is dat niet. Onze paarden zijn mak en volgen Gabriel braaf. Volgens Mapuche is de aarde vierhoekig en plat. Hun kalender is gebaseerd op de cyclus van de maan. Ze hebben een eigen taal, Mapundungun,die steeds minder mensen nog spreken.

We rijden door een heuvelachtige vallei met een riviertje aan de voet van de vulkaan.  Gabriel is gepensioneerd onderwijzer, die op deze plek geboren is. Hij studeerde in Neuquén.Tijdens het militaire bewind in 1976 heeft hij zich in dit gebied verstopt, want hij werd verdacht van linkse ideeën. Zijn huis is grondig doorzocht, maar bewijzen vonden ze niet.