Meevallers, tegenvalers en mazzel

Dinsdagmorgen verlaten we met drie stellen na het ontbijt Hostería Paimun. Na ons vertrek sluiten ze het gastenverblijf af tot november. De hele nacht viel er motregen. Daar zijn ze heel blij mee: hier heeft het 3,5 maand niet geregend. Het klimaat verandert. Op de vulkaantop blijft minder ijs liggen. Extremere temperaturen. (In BA was het afgelopen week 34 gr C.) In de winters minder sneeuw. Dankzij de regen genieten we vanochtend van mooie regenboogkleuren bij het uitrijden van het Parque Nacional Lanín. We nemen de onverharde route naar Aluminé. Veel kilometers, die maar langzaam vorderen door glooiende graslandschappen. Vanuit Aluminé gaan we weer terug de Andes in. Frits wil een missiepost opzoeken in Rucachoroi. Die bezocht hij 40 jaar geleden met Detty en Henk Bos. Op de dirty road er naar toe, pikken we een liftende vrouw op in een schort- uniform. Ze is onderwijzeres. Ze geeft 's ochtends les aan volwassenen op een schooltje. Dan verplaatst ze zich liftend naar een volgende school om aan kinderen les te geven, 6 kilometer verder op. Juist waar zij moet zijn, bevindt zich de missiepost die wij zoeken. Een van de drie aanwezige nonnen staat ons vriendelijk te woord. Vroeger konden Mapuche kinderen, die te ver van de school woonden, er blijven eten en slapen. Dat is nu niet meer nodig. Tegenwoordig concentreren de zusters zich op maatschappelijke dienstverlening in het gebied. Er is nog wel een klein kerkje op hun terrein. De italiaanse pater van toen, Valerio, is verhuisd naar een parochie in Aluminé. Ze geeft goede aanwijzigen hoe wij hem kunnen vinden. Voordat we hem zoeken rijden we nog even door naar het Lago Ruchachoroi, waar we onder een " bonsai boom" een paar beurs geworden peren eten. Een vlucht wespen is super blij met onze komst! Handen wassen in het meer. We zijn in een boslandschap met araucaria's. Soms staan ze op immense rotsblokken. We stoppen bij een in het oog springend huisje waar een verlegen vrouw Mapuche weefsels en ander schapenwollen spullen verkoop. In een sober interieur heeft ze een beperkt assortiment uitgestald.We kopen het mooiste geweven tapijtje, met Mapuche motieven. De vrouw is aangesloten bij een associatie, die haar leden op verschillende manieren ondersteunt bij de instandhouding van traditionele handwerken. Aliminé is een vriendelijke plaats. Het parochiekerkje van pastor Valerio vinden we wel, maar het zit op slot en hijzelf is ook niet thuis. Jammer. We hebben er al een flink deel van de dag opzitten en hebben nog een verre reisafstand voor de boeg. We zorgen eerst maar eens voor een volle tank. De route tussen Aluminé en Zapala leidt ons door dramatische en grootse landschappen. Overwegend asfalt. En leeg. Een aantal passen. Maar een steile pas over steenslag levert ons ongelofelijk mooie panorama's op. In de verte zien we de vulkaan Lanín nog een keer. We maken een stop bij Parque Nacional Lago Blanco en laten ons er informeren door een paar parkgidsen. Aan de andere zijde van het meer zijn nog flamingo's. Dit meer is een van de weinige domicilies van de witte zwaan met een zwarte hals. Ze blijven hier, als standvogels. Als we Zapala bereiken is het te laat om nog maar enige kans te maken, dat we Ocopahue zullen halen. We reserveerden in dat bergplaatsje met thermaalbaden een hotelletje, maar we hebben ons ècht verkeken op de afstanden. Frits is te moe om die hele omweg te maken. We nemen ons verlies en passen de route aan. Zapala is een levendig plaatsje, maar er is nauwelijks verblijfsaccomodatie. We kunnen er kiezen tussen twee casino hotels. Merkwaardig: het éne is op een gewone dinsdag volgeboekt. En het andere kost 250 dollar per nacht en heeft uitsluitend kamers van suite niveau! We wagen het erop om de Ruta 22 naar de provinciehoofdstad Neuquén te nemen. (Nee. Niet "neuken"; maar "neeoekiejèn") Het verkeer wordt drukker. Er wordt hard gereden op het tweebaans asfalt van wisselende kwaliteit, met bochten en verschillende passen. Het is inmiddels 28 graden. Onze verwachting, dat er langs de weg wel hotelletjes zullen zijn, blijkt onjuist. In de eerste serieuze plaats Cutral-Co geven we onze zoektocht naar een overnachting plek maar kort de tijd. We zwichten voor vertegenwoordigershotel Alfa. Het kamer interieur was niet om aan te zien. Technische voorzieningen half afgemaakt. Heel basaal. Maar schoon. En ook wel lekker: na 3dagen weer telefoon, Wifi, een bed en een douche om al het zand uit onze haren te wassen. We eten vroeg in een resto-bar. De laatste dagen konden we pas vanaf 21.30 uur eten. Cutral-Co lijkt ons een vrij arme plaats, als we door de hoofdstraat lopen.

Woensdagmorgen bijtijds op. De dag van de provinciale verkiezingen in Nederland. Na lange tijd vangen we in een regionale krant een glimp op van wereldnieuws, zoals de verkiezingen in Israel die voor het eerst spannend zouden kunnen worden voor Netanhau. Argentinië is ook in de ban van de aanstaande verkiezingen. Christina Fernandez Kirchner zal geen derde termijn aanblijven. Er zijn veel politieke spelletjes en beschuldigingen rond de mysterieuze dood van kritische officier van justitie Nisman.

Er is om 8.00 uur al flinke verkeersdrukte op Ruta 22. Het tegenlicht van de opkomende zon, levert mij als bijrijder volop gelegenheid om door de autoruiten een foto impressie te maken. We zijn in het gebied van oliewinning en olieverwerking. Langs de ruta zien we ja-knikkers in het landschap. We stoppen bij een verlaten dorp, waar ja- knikkers voor een deel nog werken. Na een lange rechte 2 baansweg met veel vrachtverkeer komen we zo'n 20 km voor Neuquén eindelijk in stedelijk gebied. We hebben een paar inspirerend uurtjes in het centrum van de relatief grote provinciehoofdstad. Bij ACA winnen we informatie in over overnachtingsmogelijkheden op onze volgende 300 tot 400 kilometer pampa in de gelijknamige provincie La Pampa. We ontdekken een leuk museum: de provinciale dependance van Museo Nacional de Bellas Artes (MNBA). Een kleine collectie Europese kunst, zoals de franse schilders Daubigny en Boudein. Veel van de schilderijen zijn toe aan restauratie. Voor ons is de collectie van argentijnse schilders interessanter, waaronder een campo tafereel van Pallière. Ook leuke schilderijen van voor ons deels bekende Uruguayanen en Brazilianen. De gastvrouw attendeert ons op het waardevolle chromoplastiek van de moderne kunstenaar Luis Tomasello en ze geeft uitleg bij een ander modern kunstobject "Berimbau" van Léon Ferrari. Stalen staven van verschillende lengten reiken naar de hemel. Het werk is gebaseerd op een klanksignalen waarmee indianen in het Amazonegebied elkaar over een langere afstand boodschappen sturen. We drinken een koffie in de confiteria van het museum. Na een textiel aankoop bij Artesanias Mapuches gaan we de brug van Rio Negro over. Een tijdje rijden we nog door een fruitteelt gebied met geel kleurende populieren, die als windschermen fungeren. De ruta N6 leidt ons de woestijn van La Pampa in. Het is 32 graden. 100 km kaarsrechte weg, met af en toe een bocht om wakker te blijven. Bij Casa de Piedra leidt onze weg over een groot stuwmeer. Er is een resto-bar waar we als enige gasten hartelijk ontvangen worden door de gastvrouw. Alles wat we nodig hebben, is er. Broodje, water, stroom, WC èn zelf een romantisch muziekje op de achtergrond. Klàsse! 104 km verder aan de ruta N152 ligt Quelches. 37 graden. Op deze traject passeren wij 1 vrachtwagen. Ook het aantal tegenliggers is beperkt. Ik heb alle tijd om ze te turven: 6 trucks, 4 personenauto's, 1 schoolbusje en 1 kampeer busje. Ze zullen er wel zijn, maar wij zien ze niet: de koeien, schapen, paarden, huizen, mensen. Zelfs geen doodgereden dieren op de weg, op die ene roofvogel na. Quelches. Een sober bezinestationnetje, eettent en twee minimale hotelletjes met elk 4 kamers. Die plek waar we dàchten te kunnen logeren, ziet er niet vertrouwenwekkend uit. We besluiten om vandaag dan nog 150 km "door te trekken" richting General Acha. De half woestijn en steppe verandert geleidelijk. Er komen een paar heuvels in beeld. In droog gras verschijnen struikjes en klein boompjes. Daarna -inplaats van goudgeel- groen gras waarin we de eerste koeienkuddes zien grazen. De wolkenstapels worden weelderiger. De temperatuur daalt naar 34 graden. In het Parque Nacional Lihue Calel stoppen we bij een zoutmeer. Het westen van provincie La Pampa kent er velen. Deze kleurt aardig roze van de flamingo's. Bij Lago El Carancho zien we ze van dichterbij. Maar het blijft jammer dat mijn Ipad niet als telelens dienst doet. Frits maakt de bétere foto's. Dan: een super verrassing. In het landschap langs de Ruta 152 valt ons oog op een estancia. Als we dichterbij komen, zien we dat ze een turistica hotel hebben. "APuro Campo" De auto op de rem en berm overleg. "Wat mag het ons maximaal kosten?" Onze limiet was 160 dolar, inclusief eten. De kamer prijs blijkt 50 en alle eten 35 dollar. Een prachtig onderhouden complex met ruime kamers waarin alles heel, nieuw en schoon is en waar alles het doet. Op onze kamer kunnen 4 mensen slapen en er is een babybed. De badkamer met ligbad en douche is zo groot als de slaapkamer in ons laatste hotel en de prijs is hetzelfde. We duiken meteen het zwembad in. We zijn de enigen en konden lekker een paar uur in de zon uit de wind lezen. Wat wil je nog meer bij 34 graden? Het eten is simpel en wordt geserveerd door een " vierkante campesina" met een goed hart. We drinken prima vino tinto uit La Pampa.